Met ‘Dances’ leidt The Antler King je stapje voor stapje door een bijzonder muzikaal universum
Hoe gaan muzikanten om met tijden waarin aan hun diepste kern geraakt wordt en ze niet meer erkend worden in hun creatieve vakmanschap? De ene schrijft vlammende epistels naar de media, de andere hangt zijn gitaar aan de haak en een derde denkt: foert, ik blijf koppig mijn ding doen, blijf muziek maken en dein mee met de golf.
Tot die laatste categorie behoort The Antler King, de band waarmee Maarten Flamand en Esther Lybeert nu al ruim een decennium lang muziek maken. Het is een mooi huwelijk, en niet enkel in de muziek. Met ‘Dances’ zijn ze aan hun vierde full album toe. Negen jaar na het titelloze debuut en vier jaar na ‘Ten For A Bird’ presenteren ze met ‘Dances’ een werkstuk dat – alweer – genuine The Antler King is. Een album waar het experiment niet geschuwd wordt en waar zowel Lybeert als Flamand de ruimte nemen om hun persoonlijke muzikale muzes te eren. ‘Dances’ spat van de inspiratie en fijne composities. Een compromisloze, eerlijke plaat zonder commerciële toegevingen. The Antler King toont – nogmaals – dat een eigen smoel hebben niet automatisch wil zeggen: onbeluisterbaar. Integendeel. Met ‘Dances’ breidt de band een mooi vervolg aan hun al – kleine – maar vrij indrukwekkende oeuvre.
We doen eens iets anders. Of niet.
Bijzonder aan ‘Dances’ is dat de plaat in volle coronapandemie tot stand kwam, op een moment dat de wereld quasi stil stond. Lybeert en Flamand trokken zich terug in hun thuisstudio en begonnen samen te musiceren.
“Het idee was om een ietwat andere Antler King-plaat te maken, iets dansbaarder, vitaler dan wat we gewend zijn. In volle pandemie wilden we geen muziek releasen die de soms grimmige corona-sentimenten zou reflecteren. Maar het draaide wat anders uit. De eerste songs lagen in de lijn van ons initiële idee, maar toen deelde het lot wat klappen uit, kregen we in de onmiddellijke omgeving af te rekenen met verlies, wat een invloed had om ons creatief proces. We hadden beiden tijd nodig om de ingrijpende gebeurtenissen een plek te geven, maar we wilden het idee om een dansbare, lichtere plaat te maken ook niet lossen. Dat was bijwijlen echt een beproeving. Het resultaat is dan ook wat anders dan we vooropgesteld hadden, maar ze geeft perfect de periode – en vooral onze gemoedstoestand – weer die we toen beiden doormaakten.
Demo’s? Neen, gewoon af!
Lybeert en Flamand sloegen aan het schrijven, namen ideeën op en werkten die uit. Demo’s die ze later wel eens zouden uitwerken.
“We dachten dat we de songs nog wel eens voor het echt zouden opnemen”, aldus Lybeert. “Maar toen bleken de demo’s zo goed en ons zo te bevallen dat we dat idee hebben laten varen. De sfeer, de vibe, zat zo goed dat we het niet beter zouden kunnen doen. ‘Dances’ is een demoplaat. Een momentopname. We hebben allebei enorm genoten van die bubbel.”
En die losse, ongedwongen sfeer vond zijn weg naar de plaat: het muzikale universum van The Antler King overspant talloze genres, maar Lybeert en Flamand weten alles mooi te verbinden, tot een harmonieuze Antler King wereld, een plek waar Afrikaanse ritmes de hand reiken naar het werk van Mount Kimbie, Coco Rosie met hier en daar een flard psychedelische Link Wray, een aai over de bol van Connan Mockasin en een blik op een wereld waar het Belgische Madou een rondje spart met Prince. Op papier lijken ze tegen elkaar te vloeken, op plaat staan ze allemaal broederlijk/zusterlijk naast elkaar, en lopen ze elkaar niet voor de voeten. Integendeel: ze maken elkaar het hof, liefdevol.
Voor de gelegenheid lieten ze ook de Alan Lomax in zich los en ontdekten ze dat er in de buurt waar ze wonen heel inspirerende sujetten wonen met aparte stemmen: Bob, de ezel en Colorado, de haan van de buren geven hier en daar kleur aan de songs.
‘Bolero’ is de vooruitgeschoven single, een lekker laid-back song met een frivool surfgitaartje. De tiki-bar is niet ver weg, de cocktails staan verleidelijk te wachten tot het volgende feestje. Helemaal The Antler King, met een zweem sixties exotiek.
‘Dances’. Nummer vier van twee mensen die muziek ademen. Voor de mix en productie klopten ze opnieuw aan bij Jan Chantrain, met wie The Antler King een mooie muzikale liaison heeft.
