Isolde Lasoen is niet alleen drummer bij DAAN, maar ook een veelzijdige muzikante, zangeres, tv-persoonlijkheid én frontvrouw van haar eigen band. Met een ambitieuze plaat geeft ze haar solocarrière een nieuwe wending. “Ik heb 100% mijn goesting gedaan, deze plaat is 100% IK”, zegt ze over ‘Oh Dear’.
De kiem van ‘la nouvelle Isolde’ is terug te voeren tot 2021, toen ze een radiohit scoorde met haar versie van ‘The Four Horsemen’, de culthit van Aphrodite’s Child. Dat succes gaf haar de goesting om aan een nieuwe soloplaat te werken, zonder zich te wringen in het keurslijf van muzikale mainstream. Alles waar ze van houdt, zou ze laten doorsijpelen: haar opleiding als jazzdrummer en uiteenlopende genres van vintage soundtracks over psychedelica tot progrock en Franse muziek uit de jaren 70.
Less is doorgaans more voor Isolde, maar in haar muziek mag het bombastisch zijn, met rijke arrangementen, een uitgebreid instrumentarium en meeslepende harmonieën. ‘Oh Dear’ laat zich dan ook niet in één stijlvakje duwen, de 10 tracks variëren van jazzy, melancholisch en groovy tot poppy en alles daartussen. Ze baden in de filmische sfeer van Morricone, Mancini, François De Roubaix of vroege John Barry, ademen de obscure barokpop van David Axelrod en worden overgoten met een vleugje indie à la Goldfrapp, Air of Sébastien Tellier.
De openings- en titeltrack is nostalgische en zwoele cinematografische indie die Isolde op het lijf geschreven is. In het meeslepende en symfonische ‘Douce Mélancolie’ is een glansrol weggelegd voor de Franse cultartiest Bertrand Burgalat. En zo staan op ‘Oh Dear’ weelderige instrumentals als ‘Bed & Breakfast’ en ‘Capricorn Avenue’ naast geniale popparels als ‘Something French’ en ‘Batterie’, een duet waarin DAAN met een onweerstaanbare parlando de geest van Gainsbourg laat neerdalen.
Isolde schreef, componeerde en styleerde ‘Oh Dear’ helemaal zelf. Voor alle songs is ze - nog meer dan anders - vertrokken vanuit de drums, vibrafoon en haar eigen stem als instrument, die haar signature sound is geworden en gelaagde melodieuze lijnen vormt die vaak de hooks van de songs definiëren.
Dit is háár album, en het album dat haar definitief op de kaart zet als Grande Dame van de Belpop.
