We've asked some of our extended Music Mania family members to provide us with an overview of their favourite records of 2021.

Second in line is Tim Beuckels, head honcho at Unday Records, who released some of our favorites on his label this year...

Tim: 2021 was wederom een verwarrend jaar. Het was niet evident om een label te runnen, en nog minder om albums en tours in te plannen, laat staan om plaatjes op tijd in de rekken te krijgen.

Ook de album oogst van dit jaar ziet er wat verscheurd uit. Ik zie maar een paar instant classics in mijn lijst maar ik vond het al bij al wel een zeer divers en boeiend muzikaal jaar. Bij momenten grensverleggend maar ook soms heel klassiek. Mooie liedjes gaan altijd troosten, in welke vorm dan ook. Was nodig, ook dit jaar.

Low – HEY WHAT

Low blijft trouw aan zichzelf, blijft grenzen verleggen en wordt beter met elke plaat. Noise folk meets gospel. En toch klinkt het geen beetje geforceerd.

Little Simz – Sometimes I might be introvert

Epische arrangementen, inhoud en een onnavolgbare flow. Ambitieus en krachtig, wat een plaat.

Buck Meek – Two Saviors

Soms moet je niet het warm water willen heruitvinden, soms mag je gewoon mooie liedjes maken, zeker als je de stem en de songs en de timing hebt van Buck Meek. Spot on. Zwaar uitkijken naar de nieuwe Big Thief trouwens. Februari!

Gabriels – Bloodlines (EP)

Gabriels wordt groot. Opvolger van het geweldige Love and Hate in different times. Tijdloos, donker, meeslepend, groovy en feilloze topsongs. Live gezien in AB club, bom! Binnenkort op een groot festival in je buurt.

Black Country New Road – For the first time

Ongegeneerd eclectisch zootje artschool hipsters. Live een apathische uppercut. Onorthodoxe mix van post punk, alt rock en jazz met attitude en met een paar ferme hooks en songs.

Springtime – Springtime

Aardedonker debuut van deze Australische cult supergroep met Jim White (Dirty Three), Gareth Liddiard (Tropical Fuck Storm, The Drones) en Chris Abrahams (The Necks). Beetje als Nick Cave op zijn donkerst maar zonder het theater (waar niks mis mee is voor alle duidelijkheid). Pas op: snijdt diep.

Madlib & Four Tet – Sound Ancestors

When giants meet (again). Why hiphop doesn’t suck in 2021.

Andy Shauf – Wilds

Mooie liedjes, prachtige subtiele arrangementen en een stem die je herkent van mijlenver, mocht ie wat luider zingen. Weer een mooie Andy Shauf plaat <3

Floating Points, Pharoah Sanders, The London Symphony Orchestra.

Meest verrassende coalitie van het jaar. Perfecte late night soundtrack met of zonder narcotica.

SUWI – French With Simona

Ik ga geen unday releases tippen, ik ga niet zeggen welk van mijn kinders ik het schoonst vind. (S/O Sam De Nef, Elias, Dans Dans, Jan Swerts, Het Zesde Metaal, Mauro, Dijf) Het BE plaatje dat ik dit jaar het meest opzette was dat van Sumi (of was het nu Suwi). Slow motion, mysterieus en verslavend. Nachtelijk maar niet deprimo. Met Elias van Nordmann en Cyriel van Elias. Op zijn Belgisch quoi, iedereen doet het met elkaar, en als het zo’n mooie dingen oplevert moeten we niet de Wouter Beke gaan uithangen.

Nog meer dikke aanraders

Dean Blunt – Black Metal 2

Hand Habits – Fun House

Arooj Aftab – Vulture Prince

Parquet Courts – Sympathy for life

Timber Timbre – I am Coming to Paris (EP) + Dissociation Tapes vol. 1 (EP) (allebei re releases)

Adrian Younge – The American Negro

Chad Vangaalen – The world’s most stressed out gardener

Indigo De Souza – Any Shape You Take